Net even anders

Heel normaal als het net even anders gaat

Door Roel: En daar stond ik dan, helemaal alleen voor de klas. De eerste 3 weken waren voorbijgevlogen. Mijn duo (de collega waarmee ik samen een klas heb) had mij de eerste 2 weken de beginselen van het vak proberen bij te brengen. De derde week stond ik voor het eerst 2 dagen alleen voor de klas. Die 2 dagen had ik dan ook keurig voorbereid samen met mijn duo. Maar de 4e week begon onverwachts anders, mijn duo was ziek. Alles ging net even anders.

Na overleg met school koos ik ervoor om de hele week alleen voor de klas te gaan staan. Met de meester van groep 7 als back-up en mijn duo bereikbaar via WhatsApp moest dat lukken.

De dinsdag

De zenuwen gierende de eerste dag door mijn lijf. Wij hebben een klas die veel meegemaakt heeft de afgelopen jaren. En ik was nog lang niet “geaccepteerd”. Ook al bestaat de klas “slechts” uit 19 kinderen. Soms lijken het er wel 30. Rust kan zomaar omslaan in drukte en een gebrek aan orde. En met mijn ervaring, of beter gebrek aan ervaring, kan dat nogal onverwachts gebeuren.

Dinsdag was mijn de eerste van 4 dagen alleen voor de klas. Aangezien het allemaal nogal onverwachts gebeurde had ik weinig voorbereid. Ik had de lessen gelezen, het rooster bekeken en bedacht wat ik zoal zou gaan doen. Zo deed ik dat immers bij mijn vorige werk ook. Daar wist ik altijd wel een draai te geven aan een verhaal en kon ik makkelijk gesprekken de juiste kant op te sturen. Met een beetje bravoure, zelfverzekerdheid en bluf kwam ik een heel eind. En vaak ook tot de gewenste deal.

Aan het einde van de dinsdag was ik op, gebroken en compleet afgebrand. Ik had mijn lessen gegeven. Maar het gevoel dat ze iets geleerd hadden ontbrak volledig. De dag stond voor mij meer in het teken van gedrag dan van lesgeven. Ik vroeg mij serieus af waarom ik dit ook alweer was gaan doen? Waarom had ik ook alweer mijn salaris, leaseauto, telefoon en bonus opgegeven? De twijfel was groot.

Dit nooit meer

Na een rondje hardlopen diezelfde avond was mijn hoofd leeg en de frustratie gezakt. Eén ding wist ik zeker. Dit nooit meer! Ja, dit ging ik nooit meer laten gebeuren. Het gevoel van onmacht, frustratie en boosheid wilde ik niet meer voelen.

Het besef dat ik nog een lange weg te gaan had was wel binnen gekomen. Wat dat betreft was het een goede dag geweest. Voor mij geen halve voorbereidingen en verassingen meer. Maar van minuut tot minuut weten wat ik ga doen. De hele dag uitschrijven, doorlopen en ervaren. Allemaal voor dat de dag zelf begint.

Zo heb ik de andere 3 dagen aangepakt. En het werkte! Natuurlijk liep ik die dagen nog in ontzettend veel valkuilen. Maar elke kuil was een leermoment om het de volgende les of dag gelijk anders te doen. En de laatste dag had ik zelfs het idee dat ik niet alleen maar met gedrag bezig was maar dat ik ze ook iets had kunnen leren. Ik zag aandacht, interesse en ik voelde respect bij veel leerlingen. En het gevoel van euforie en blijdschap vervingen het gevoel van falen en desillusie.

En nu?

Nu zijn we ondertussen alweer 3 maanden verder. Na de 4e week alleen stonden we de 5e week weer (deels) samen voor de klas. Om daarna 2 maanden de school fysiek te sluiten en online les te gaan geven. Na de periode met halve klassen begonnen we onlangs weer met hele klassen. En dus stond ik weer alleen voor de klas. En stapte ik weer in een aantal kuilen die ik zo vakkundig gedicht dacht te hebben. Ik ben er dus nog lang niet, maar ik ben wel een grote stap verder. Ik word gezien als een collega en meester, en dat is een grote winst. Nu op naar het moment dat ik gezien word als een top meester! Want dat is uiteindelijk mijn doel, het verschil maken in het onderwijs!

Laat een reactie achter