En dan sluiten de scholen…

Door Margreet: Maandag 16 maart 2020, een datum die sinds vorige week ineens historische waarde heeft gekregen. Het is de datum dat alle scholen in Nederland hun deuren sluiten. Vanaf dat moment is onderwijzend Nederland op zoek gegaan naar passend werk voor de komende weken. Kijkend naar de balans tussen wat moet en wat kan en nog gericht op controle en beheersing. As if!

“It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair (…).” A Tale of two cities – Charles Dickens

In de actiestand

Al snel ontstonden prachtige initiatieven, mogelijkheden tot online instructie geven, programma’s die het persoonlijke contact via de digitale snelweg konden regelen. Pakketjes werk werden klaar gemaakt, devices gingen mee naar huis en ineens werkten we bijna allemaal thuis.

Op school zijn alleen de collega’s aanwezig die daar echt moeten zijn, vanwege opvang of het ophalen van spullen die echt nodig zijn voor het thuis werken. Het is stil en onwennig. Na dagen van plannen, overdenken, delen en overleggen gaat Nederland thuiswerkend aan de slag. De eerste vragen van kinderen en ouders komen binnen, deze vragen gaan de hele dag door. Er worden zelfs nog vragen na 9 uur ’s avonds gesteld en beantwoord. En al snel wordt weer duidelijk: de leerkracht doet er toe!

Want hoe goed en hoe leuk de online instructies ook zijn, hoe inventief de feedback rondes zijn, je mist de dynamiek in de klas, de kleine bewegingen van de kinderen, de blikken, de geluiden. Je mist het samen zijn tijdens de schooldag. Tijdens het online lesgeven mis je het ‘lezen’ van je kinderen, je mist het nog snel even een ‘controle van begrip vraag’ stellen om zeker te weten dat de instructie begrepen is.

Wat er ook gebeurt, in hoeverre de techniek ons kan ondersteunen in het onderwijs, het menselijke contact zorgt voor de synergie, die hand op de schouder, die knipoog, dat grapje. Leren is een sociale bezigheid, waarbij de inbreng van iedereen er toe doet, met de leraar als regisseur.

The best of times

Wat er ook gaat gebeuren de komende weken, laten we in ieder geval het huidige onderwijs tegen het licht houden, hoe kan het dat als we een poosje de deuren sluiten er meteen bepaalde doelen in een leerjaar niet gehaald kunnen worden door het gemiddelde kind. Hoe kwetsbaar is ons onderwijs geworden dat wij als eerste reactie op het sluiten van de scholen ons werpen op weektaken en pakjes werk, zodat kinderen geen achterstand in het aanbod oplopen. Dat we ouders en kinderen er op wijzen dat er meer moet gebeuren, terwijl deze ouders meestal geen leerkrachten zijn en dus ook niet precies weten hoe het moet en hoe het gaat.

Laten we vooral doorgaan met het ontwerpen van mooie lessen en instructies en die delen met ouders, laten we zorgen voor genoeg werk voor kinderen om te doen, nieuw en herhaling, maar laten we vooral ons realiseren dat kinderen om te leren echt hun klasgenoten en hun leerkracht fysiek nodig hebben. En dat wat er gedaan wordt goed is, dat het aller belangrijkst is dat de kinderen deze onzekere periode door komen in veiligheid en relatieve rust. Dat ouders die thuis werken niet de druk ervaren dat ook nog van ze verwacht wordt dat ze leerkracht zijn. Dat er niet van leerkrachten verwacht wordt dat ze als leerkracht op afstand hetzelfde kunnen betekenen als wat ze in een klas gevuld met kinderen kunnen doen: synergie creëren om zo tot leren te komen.

Let’s make it the best of times!

Margreet haar vorige blog ging over meesterschap. Je vindt het HIER,