Het verhaal van Ahmed
Door Wendy: Deze keer vertel ik over een bijzondere leerling waar ik heel dierbare herinneringen aan heb. Het is een verhaal van Ahmed. Een verhaal over trauma en zorg, maar ook over dankbaarheid.
I L.O.V.E. nieuwkomersonderwijs
Inmiddels werk ik zo’n 7 jaar met nieuwkomers en als het aan mij ligt, blijf ik dat nog vele jaren doen. Ik vind het werken met deze doelgroep erg leuk. Niet alleen om het talige aspect (ik houd erg van taal en alles wat daarmee te maken heeft), maar ook vanwege de doelgroep. Wat is het werken met deze leerlingen geweldig! Als sponzen zuigen ze alles op wat we ze leren. Ze zijn, ondanks wat ze soms meegemaakt hebben, toch heel open naar ons. Ik ben ook blij met de ouders, die vaak enorm dankbaar zijn voor alles wat we doen voor hun kinderen en die soms zelf ook vragen mee te willen leren met hun kind. Het contact met ouders verloopt soms moeizaam, vanwege de taal en vanwege culturele verschillen. Maar eigenlijk ga ik altijd met een goed gevoel naar huis na een oudergesprek. Graag wil ik een verhaal delen over een leerling en zijn ouders die beiden veel indruk op me hebben gemaakt.
Oorlogstrauma
Jaren geleden kwam Ahmed bij ons in de nieuwkomersklas. Een jongetje van 7 jaar. Samen met zijn ouders, broers en zusjes was hij gevlucht uit de oorlog in Syrië. Wat ze precies allemaal mee hadden gemaakt, wisten we nog niet goed. Na inschrijving wachten we altijd even een aantal weken voordat we dieper op dat soort zaken in gaan, op een moment dat ouders en leerling een beetje gewend zijn aan hun nieuwe leefsituatie. Maar we wisten wel dat ze vreselijke dingen in de oorlog hadden gezien.
We maakten ons vanaf het begin zorgen om de ontwikkeling van Ahmed. Hij was meestal rustig en lief en deed goed mee met de rest van de klas. Maar zijn gedrag was opvallend. Hij werd bijvoorbeeld erg snel boos en hij had moeite met het reguleren van zijn emoties. Ook hadden we zorgen over zijn mondelinge taalontwikkeling. Op zich is het niet verontrustend dat een leerling in het begin niet zoveel praat, maar bij Ahmed was het anders. Als hij iets zei, klonk het niet goed. We hadden daarom ook twijfels over zijn taalvaardigheid in zijn moedertaal. Tijd om de ouders uit te nodigen voor een gesprek.
Dankbaar
Ze leken zenuwachtig toen ze ons klaslokaal binnenstapten en op de kleine stoeltjes gingen zitten. Mijn collega’s en ik vertelden hen, met behulp van een tolk, hoe het ging met Ahmed in de klas. Dat hij met plezier naar de Taalklas leek te komen, maar dat we ons zorgen maakten over zijn ontwikkeling. Dat hij wel probeerde te praten, maar dat het leek alsof er iets aan de hand was waardoor dat niet zo soepel ging. We verwachtten een bezorgde reactie van zijn ouders, maar het tegendeel bleek waar. Ahmeds moeder vertelde dat hij, sinds hij bij ons in de klas kwam, eindelijk weer was gaan praten tegen zijn ouders! Hij had de afgelopen twee jaar letterlijk geen woord gesproken, door alles wat hij had gezien en had meegemaakt in de oorlog in Syrië. Dáár waren ouders ontzettend bezorgd over geweest. Met tranen in haar ogen vertelde zijn moeder dat ze nu zo blij en dankbaar waren dat hij door ons weer was gaan praten. Mijn collega’s en ik keken elkaar aan en we hadden allemaal kippenvel (nu ook weer nu ik erover schrijf!). Voor ons vielen er toen allerlei dingen op zijn plaats. Ahmed is dat schooljaar bij ons gebleven en met de juiste begeleiding, zowel intern als extern, ging het steeds beter met hem. Uiteindelijk is hij naar het reguliere onderwijs gegaan en ook daar ontwikkelt hij zich goed. We zijn erg trots op hem!
