ICT op school

over zevenmijls laarzen en in beweging komen

Van babystapjes naar 7-mijlslaarzen

Lees mee hoe Jacqueline, ict-coördinator, gymjuf en leerkracht, de eerste 2 weken van de schoolsluiting beleefde.

De persconferentie

Zondagochtend 15 maart. Later vandaag wordt bekend of de scholen dicht gaan. In mijn hoofd ben ik al een paar dagen aan het bedenken hoe we het onderwijs op afstand handen en voeten kunnen geven. Ik realiseer me dat er veel op me af gaat komen. Over de technische kant maak ik me eerlijk gezegd niet eens zo heel veel zorgen. We hebben afgelopen jaren forse stappen gezet wat betreft digitale hulpmiddelen. Technisch kunnen we het aan. Maar het hébben is wat anders dan er op aangewezen zijn. Of alle leerkrachten, kinderen en ouders dat aankunnen weet ik nog niet zo zeker. Ik droomde er vannacht zelfs over. Een flashback naar mijn allereerste computer.

Ik zat op mijn studentenkamer. Had net mijn eerste computer uit de doos gehaald. Een Laser. Het opstarten van dat ding was een mysterieus, bijna angstaanjagend proces waar geen enkele logica of rede in te bekennen viel. Het apparaat dat beloofde mijn leven eenvoudiger te maken, bleek een heel andere taal te spreken. Stress, frustratie, lichte paniek en totale hulpeloosheid.

Handen uit de mouwen

Ik wacht de persconferentie niet af. Ik adviseer het MT om onszelf 2 dagen te geven om ons voor te bereiden. Deels technisch, maar vooral om met elkaar te bespreken hoe we thuisonderwijs vorm willen geven. We kunnen veel en we beginnen niet op nul. De vraag is niet of we het kunnen maar wat we willen. Hoe we de juffen en meesters in staat stellen dat doel te bereiken.

Het MT is het met me eens. Ik bel mijn schoolleider en we gaan meteen aan de slag. Dan gaat het hard. En dat is even wennen.

Ik deed weliswaar ALO, maar stroomde vanuit het bedrijfsleven en de ICT het onderwijs in. Ik was, wat betreft digitalisering, éénoog die de blinden de ogen probeerde te openen. Dat ging stapje voor stapje, vechtend tegen vooroordelen en vooral angst voor die mysterieuze wereld van wachtwoorden en portals. En toen was daar ineens die persconferentie. We moesten van babystapjes over op 7-mijlslaarzen. Van de een op de andere dag vormde de computer het episch centrum van ons onderwijs. Ineens moest alles digitaal en het was deels aan mij om te zorgen dat collega’s en ouders niet in dezelfde hulpeloosheid zouden schieten die ik me herinnerde van die ontdekkingstocht op m’n studentenkamer.

Thuis naar school

Een paar weken verder

Inmiddels zijn we twee weken verder. Mijn zorg bleek niet terecht. Ik heb met bewondering (en verbazing, eerlijk gezegd) gekeken hoe zelfs de grootste digibeet zijn of haar angst overboord gooide en zich vastbeet in de nieuwe werkelijkheid. Zelfs de juf die al rode vlekken krijgt van een afstandsbediening. Als het om ‘hun kinderen’ gaat, gaan juffen en meesters tot het gaatje. We hebben met z’n allen in 2 dagen voor elkaar gebokst waar we normaal gesproken járen over zouden doen. Gewoon, door het te doen. Soms stotterend, vallend, opstaand en met gekreun, maar hé, we hebben het gedaan. Programma’s werden ingericht, wachtwoorden gecreëerd en nieuwe toepassingen ontdekt. We willen onze kinderen zo graag blijven zien, blijven horen en blijven aanspreken, dat we zonder aarzeling over onze eigen angsten en terughoudendheid heenstappen.

Ik zei het al eerder; we beginnen bij ons op school niet op nul. We hadden al een robuuste digitale leeromgeving. Onze kinderen hebben stuk voor stuk een schoolaccount en zijn gewend er mee te werken. Het is in de meeste groepen niet nieuw. Er écht mee werken wel. Zeker op afstand.

Thuis inloggen? Zou geen enkel probleem moeten zijn. Maar is het wel als thuis met andere apparaten wordt gewerkt of een andere browser. Dan blijkt ineens dat je ook ouders moet ondersteunen. Dus hebben we een instructievideo gemaakt. Ook dat is een onverwacht stukje van de puzzel die we in korte tijd moesten leggen. Het enige probleem waar ik niet meteen een oplossing voor had, was de vader die niet wilde dat zijn dochter moest werken met het ‘criminele monster’ dat Google volgens hem is.

You ain’t seen nothing yet

De eerste 2 weken hebben we vooral gezorgd dat iedereen kon wennen aan de nieuwe realiteit. Kinderen, leerkrachten en ouders. Het is tenslotte nogal wat; de juf op een scherm, kletsen in de chatbox en daarna met je werkje aan de slag terwijl je je moeder moet uitleggen hoe een staartdeling anno 2020 in elkaar steekt.

Als ik dit schrijf zijn we ons aan het voorbereiden op fase 2: van herhalingsstof naar instructie. Leerkrachten zullen over hun laatste beetje digitale schroom moet stappen. Onbekend terrein. Gegarandeerd klotsende oksels. Maar als ik zie hoe ze zich in fase 1 over hun angsten hebben heen gezet, dan twijfel ik er niet aan dat het goed komt. Want het gaat om ‘hun’ kinderen en dan zijn er maar weinig grenzen.

Ondertussen verzuip ik nog steeds in de mails van aanbieders die hun applicaties gratis beschikbaar maken. In Facebookgroepen duikelen de goede ideeën over elkaar heen. Prachtig allemaal en mijn onderwijskundig ICT-hart maakt overuren. De kunst is om al die prachtige initiatieven nuchter te blijven beoordelen. Wat ontworpen is voor traditioneel, klassikaal onderwijs kun je niet 1-op-1 gebruiken voor digitaal onderwijs. En al helemaal niet op afstand.

Toch zie je dat momenteel vaak gebeuren. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen en ongetwijfeld onder tijdsdruk. Maar kunnen we de lenigheid die we nu allemaal heel snel hebben moeten aanleren, alsjeblieft ook gebruiken bij hoe je digitaal onderwijs op afstand aanbiedt? Dat het er is, betekent niet dat je het zomaar over de digitale schutting kunt gooien. Kijk wat je kunt gebruiken, combineer, mix en hou dat kind aan de andere kant van je beeldscherm in gedachte.

Waar ik me écht zorgen over maak?

Geen idee hoe lang dit gaat duren. Maar met dat digitale onderwijs komt het wel goed. Met horten en stoten, maar ik ben er van overtuigd dat niet één kind momenteel een onderwijsachterstand oploopt. Nou ja, bijna dan. Toen ik op mijn studentenkamer die Laser PC probeerde te temmen, stond ik er alleen voor. Niemand hielp. Niemand kón me helpen. Dat gevoel van hulpeloosheid kan ik me nog herinneren. Wat me nu wakker houdt is de vraag hoeveel van onze kinderen er thuis in zo’n zelfde situatie zitten. Krijgen ze de hulp die ze nodig hebben? Kijkt er iemand mee over hun schouder? Moedigt iemand ze aan? Corrigeert iemand de foutjes die ze ongetwijfeld maken? Heeft de juf of meester écht zicht op wat er gebeurt aan de andere kant van dat scherm?

Als ICT’er en als juf, is dat in deze rare periode eigenlijk het enige waar ik me écht zorgen over maak. Let je een beetje op ze?

Gymjuf

P.S. Ik ben nu 2 weken 24/7 bezig met ICT. Ik kijk uit naar de tijd dat ik ook weer een beetje juf mag zijn. Als gymjuf zal dat nog wel even duren. Digitaal gym is lastig. Ik heb ze gezien hoor, online gymlessen van 45 minuten waarin alle leerlijnen aan de orde komen. De gymzaal verplaatst naar de huiskamer – lesstof die zonder erbij na te denken over de schutting wordt geslingerd. Het zal je niet verbazen dat ik daar niet in mee ga. Ik heb een ‘gym bingo’ gedeeld. Een speelse manier om in beweging te komen samen met je vader, moeder, broertje of zusje. Of je nu in groep 1 zit of in groep 8. Hieronder kun je die downloaden. Tenslotte moet het thuis ook vooral een beetje gezellig blijven. Bestand is beschikbaar gesteld door De Gymladder, waarvoor onze hartelijke dank!

2 reacties

  1. Lize op 4 april 2020 om 08:42

    Ik ben enorm onder de indruk van het schijnbaar gemak waarmee de leraren van mijn kinderen met steun van jou en elkaar mijn kids letterlijk bij de les weten te houden. Niet alleen digitaal, maar ook door een fietstochtje of een telefoontje. Ik vind het geweldig en ontroerend, zeker nu ik door jouw verhaal besef dat leraar zijn echt een roeping is en iets zegt over de mens achter de leraar. Zo knap. Ontzettend veel dank!

  2. Gymladder op 4 april 2020 om 10:20

    Leuk artikel! Heel herkenbaar. Maar zo trots op al die collega’s die zo hun best doen!
    Inmiddels heb ik een website gemaakt met een verzameling van allemaal leuke activiteiten en filmpjes met betrekking tot thuis bewegen. Deze is te vinden op: http://www.mattijs.info

    Met vriendelijke groeten,
    Mattijs van Gymladder

Laat een reactie achter