Verantwoordelijkheid; bij wie ligt dat?

Door Stephanie: Wat is het engste dat je ooit gedaan hebt? En wat is tegelijkertijd het gaafste dat je ooit gedaan hebt? Wil je mijn antwoord weten? Een persoonlijk blog, vanuit kennis en ervaringen en toepassingen die ik als coördinator nog steeds gebruik. Een ander soort blog dan dat je gewend bent. Maar een blog waar ik hopelijk mijn punt mee duidelijk kan maken. Want verantwoordelijkheid, bij wie ligt dat eigenlijk?

Loslaten, daar ga je dan…

Loslaten

Om te kunnen afstuderen als daltonleerkracht moest er een zogenaamd ‘proeftuintje’ worden uitgevoerd. Aansluitend bij de visie van de school, bij het daltononderwijs en langdurig geïmplementeerd kunnen worden. Mijn proeftuintje werd het loslaten. Loslaten van de kinderen en de verantwoordelijkheid bij hen neerleggen. Dit was het engste wat ik ooit gedaan heb, maar tegelijkertijd het gaafste. En een ontwikkeling waar ik nog elke dag plezier van heb.

Binnen het daltononderwijs en onze visie willen wij uitgaan van de kinderen. Maar mijn onderwijs bestond uit “pak je tablet, les 2, opdracht 1.” De hele klas deed hetzelfde op hetzelfde moment. Kinderen hingen achterover, droomden en deden niet mee. Ik vond dat dit anders moest, gelukkig kreeg ik door de opleiding de vrijheid om dit te doen. En van het team en de directie het vertrouwen om mijn proeftuintje werkelijkheid te laten worden. Het werd mijn verantwoordelijkheid, zij lieten los.

Analyseren & inschrijven..

Inschrijven

Zo ontstond de eerste opzet om de kinderen zelf verantwoordelijk te maken voor het leerproces. Zij  maakten analysetoetsen voordat we aan een nieuw blok begonnen, ze schreven zich in en er was een gedragsverandering zichtbaar. De kinderen waren gedreven, intrinsiek gemotiveerd en ze maakten stappen. Ze leerden wat ze nodig hadden, oefenden wat ze nog moesten leren en herhaalden wat ze al konden.

Ineens had ik geen drie instructiegroepen meer, ik had kinderen die gericht informatie kwamen halen en deze informatie verwerkten. De andere kinderen waren zelfstandig aan het werk met hun eigen doelen. Ondertussen is deze manier van werken steeds meer dé manier van werken bij ons op school geworden. We zijn dit steeds verder aan het uitwerken, zodat alle groepen leren om verantwoordelijke keuzes te maken. Zodat kinderen zicht hebben en krijgen op de te leren doelen en hun leerproces.

Vrijheid in gebondenheid

Een paar weken geleden was ik op mijn huidige opleiding. Nu om een gecertificeerd daltoncoördinator te worden. We kregen onze afstudeeropdracht te horen en daarnaast achtergrondkennis. Om af te kunnen studeren moeten we een vernieuwing, hiaat of werkwijze, gedragen door het team, uitwerken, uitvoeren en implementeren. Het doel is dat je gebruik maakt van de kennis van het team, waarbij je de coördinerende rol inneemt.

Voor mij was een coördinerende rol, zelf uitvoeren, zelf ontdekken en zelf bedenken. Gedurende deze avond werd ons gevraagd van welke teamleden je gebruik kon maken om je doel te behalen. Hierdoor werd ik aan het denken gezet. Waarom durfde ik de kinderen in de klas wel los te laten en te laten uitgaan van doelen en wilde ik de controle houden over alles wat er op school gebeurde op daltongebied. En betekende controle houden dat ik ontwikkelingen niet uit handen kon geven? Een pijler binnen het daltononderwijs ‘vrijheid in gebondenheid’ telt toch zeker ook voor het team!

Dit betekende dat ik de ochtend erna meteen aan de slag kon. Mijn evaluatiegesprekken met collega’s stonden gepland en ik zou sommige collega’s sturen en sommige collega’s coachen op vragen vanuit dalton.

Ik vertrouw je!

Analyseformulier

En daar zat ik bij mijn collega uit groep 4. Een startende, gedreven en gepassioneerde leerkracht. Ze wilde graag ook gaan werken met het inschrijven op instructies, maar vond het lastig om groep 4 helemaal los te laten. De kinderen leren veel nieuwe dingen en hebben niet eerder geleerd om te kijken naar wat ze nog moeten leren.

Ze kwam tot het idee om te starten met herhalingslessen “want dan heb je gelijk een vloeiende lijn naar de bovenbouw.” Ik moest haar loslaten, dat merkte ik aan haar gedrevenheid. Haar vasthouden zou haar afremmen, terwijl ze misschien iets heel moois aan het ontwikkelen was. Loslaten werd het dus. Ze heeft een mooi, duidelijk en overzichtelijk analyseformulier ontwikkeld. Deze sluit aan op de methode waarmee we werken. De kinderen hebben hem de week erna in gebruik genomen en kwamen mij vol trots uit de klas halen, want ik moest komen kijken naar wat ze gedaan hadden.

De kinderen hadden zelf de toets geanalyseerd, ze hadden aangegeven bij de juf of ze nog instructie nodig hadden en de juf had hun namen op het grote bord geschreven.

Ik heb kinderen nog nooit zo zien stralen als bij de juf van groep 4.

Lieve juf, ik vertrouw je! Ik laat je los! Want dat is het gaafste, maar het engste wat ik ooit gedaan heb.